DES GENS BIEN COMME IL FAUT

Een bus toeristen reist naar de nieuwe wereld.
Met teveel en voorgekauwd in brokjes.
Alle flosdraadjes ruiken vroeg of laat naar de dood.
Kiezen knappen door, ogen korsten toe.

We vinden onszelf, planten een boom.
Op het toneel verandert nooit iets, daarbuiten soms het weer.
Hetgeen niet kan aanmeren ligt opgeborgen in de buik van een sloep.
Op het dek van een grote boot huist een misbegrepen beest.
Het onbehangen stapelt zich onder het vloerkleed.
Iemand draagt de broek en toch gebeurt er vanbinnen niets.
De kinderen glijden via het badwater recht in de kist.

We hakken een boom om, vinden de weg naar onszelf niet.
Lades in commodes uit de living willen nooit meer dicht.
Alle illusies binnen handbereik, visum en vlag; reizen onderweg naar niet ver weg.
En daar blijven we tot net voor maandag.
Op maandag buigt de wol zich om naar een strikt patroon.
Het schaap heeft geen papier en voelt zich thuis.
Zure pis bijt in de vroege ochtend zuiver water weg.
Spijkerkopjes blijven steken in de muur tot de roest overgaat in het behang.

Overeind snappen we, maar nooit verstaan.
We spellen waanzin verkeerd, articuleren verlangen vanuit een verkeerd gat.
dromen blijven ongeopende post.
Sentiment verdwijnt door de gleuf. We gaan stil om met de werkelijkheid.
Alleen de vlieg op het melkvelletje is willekeur.
We kijken door donker glas naar het grijs van boven.
We zeggen hemel, voelen massagraf.

De zorgelozen slapen goed.

Wie bedacht de huizen wit en groot.
De protagonisten uit de reisgids, zijn per toeval ook mijn ouders.
Ik slaap met tien in bed, met teveel en voorgekauwd in brokjes.

Ik kan gelukkig alles wat ik ken benoemen.
En dan mag ik gaan.
Ik koop en zie je dan pas graag.
Doof je kern als ik in je overga.
Dan zal ik niet wegkwijnen door de holtes van ons knoopsgat.

Drukken verlangen vanuit een verkeerd gat.
De wereld noemt nieuw.
De eerste ander die zoek blijft mankeert ook hier.
Ik heb de euforische aflevering niet uitgekeken.
Als negatief van elkaar wandelen we door de tuin.
We verlaten de kroeg en maken tijd voor de kinderen die nog leven Binnen de kaders aan de wand, dankzij de ontdekking wasverzachter.

Aan de takken in een brein hangen koordjes met mooie plaatjes.
Zoek een donzig vrolijk zangvogeltje voor een wip en een gladde kikker voor een bijt.
Prik herinneringen door de kurk.
Door het sleutelgat komt een zwarte iris door de dag.

Een kind in de verte dat in onze slaap blijft mompelen.
Op zoek naar het uur en advies.
Niet weten hoe laat het is, uit de baan geslingerd.
Na de spelletjes krijgen we cadeaus die vroeg of laat worden afgepakt.

Het was om te lachen.
De soep is warm, de zandbak leeg.
Het gaat goed maar het is wat veel.
Een jaar op garantie.
Heel het moederlijf ligt in spasme in bad.
We willen het denken dichter.
We willen de twijfel lichter.
We willen de plooien glad.

tekstframgent uit het onderzoek van Amélia Malfait