Van horen zien zeggen

Voor het tiende wijkproject verlaten we de wereld van de gesproken en geschreven taal.
We maakten plaats voor wat niet in woorden te vatten is en zijn op zoek gegaan naar een eigen onontgonnen vertelling.
Met onze verbeelding als enthousiaste gids gingen we aan de slag met kasten, emmers, karton en papier. Grenzen vervaagden, alles werd speelgoed en niets was wat het leek.

van Horen zien zeggen is een woordenloze vertelling.
Het is een ode aan het spelende kind.
Kunnen we nog kind zijn?
Mogen we nog kind zijn?
Wat staat er op het spel?
Kunnen we in het spel onszelf vergeten? Vergeten wie of wat we zijn en iets anders worden?

Zo proberen we de wereld en onszelf opnieuw uit te vinden en tarten we ons lot.
Dit jubileumwijkproject wordt een ode aan de ‘Homo Ludens' - de spelende mens.

Tom Dupont:
"We spelen met karton. Omdat dat goedkoop is. En overal te vinden. Karton wordt voor van alles en nog wat gebruikt. Het is iets alledaags, iets heel gewoons. Daarom vooral willen we met karton werken. Spelen. Letterlijk spelen - als een kind. Verkennen wat we daar allemaal mee konden doen; met zo iets gewoons en alledaags. We willen het spelen - het spel zelf centraal zetten deze keer. Niet de tekst."