De Contra's

Antigone & de Contra’s had een nieuwe punkband kunnen zijn maar dat is het niet. De Contra’s is de nieuwe naam van onze kunstenaars in residentie, als ode aan dwarsliggers, stijfkoppen en buiten-de-hokjes-denkers. Sinds september 2022 zijn Beyza Taspinar en Amélia Malfait onze Contra’s in residentie. Ze krijgen de tijd en de speelruimte om te experimenteren, te repeteren en om onze werking te inspireren. Zo biedt Antigone ook een antwoord op de vraag om opkomende kunstenaars duurzamer te ondersteunen.

We bieden hen de gelegenheid om verder te groeien en te knoeien in hun werk, zonder daar meteen de druk van een grande première aan te koppelen. Daarin worden ze artistiek, technisch, productioneel en zakelijk bijgestaan door de rest van het team. Wanneer de tijd rijp is, openen ze de deuren van hun atelier voor een eerste afspraak met het publiek.
Tegelijkertijd worden ze ook deelgenoot in de werking op alle niveaus. Ze zullen opduiken als coaches in Magma of de Theaterateliers en hun verbeelding loslaten op het gebouw, op de omkadering van voorstellingen, op festivals en in onze brochures. Zo kunnen zij ons werk contamineren, en wij dat van hen.

2022

Amélia Malfait 

Amélia Malfait (°1995) groeide op in Brussel. Na enkele omzwervingen in geschiedenis, arabistiek en filosofie, studeerde ze in 2021 af als theatermaker aan het RITCS. Haar eindwerk FA FA FACADE (2021) was een eerste experiment in wat ze Schimmeltheater noemt. Ze kijkt naar de manier waarop Schimmels communiceren als één groot web en laat daaruit een performatieve en beeldende wereld ontstaan van Paddenstoelen, Mycelium en Sporen. Amélia is ook al enkele jaren lid van de artistieke bende van TransfoCollect.

Ze is gefascineerd door de donkere krochten van de kindertijd, door surrealisme en waanzin. Haar werk is niet voor één gat te vangen. Wars van conventies bricoleert ze werelden als Junkyards, bevolkt door creaturen die de verschillen tussen mens, dier en ding ontmantelen. Sprekende stoelen, wreed-kinderlijke kermisklanten of musicerende schimmels: allemaal passeren ze de revue in een beeldend en associatief universum dat de spelregels van de samenleving en van het theater wilt uitdagen. Amélia voert de komende maanden een vooronderzoek voor FI FI FILE, een performance over filevorming, traagheid en agressie.

DES GENS BIEN COMME IL FAUT Een bus toeristen reist naar de nieuwe wereld. Met teveel en voorgekauwd in brokjes. Alle flosdraadjes ruiken vroeg of laat naar de dood. Kiezen knappen door, ogen korsten toe. We vinden onszelf, planten een boom. Op het toneel verandert nooit iets, daarbuiten soms het weer. Hetgeen niet kan aanmeren ligt opgeborgen in de buik van een sloep. Op het dek van een grote boot huist een misbegrepen beest. Het onbehangen stapelt zich onder het vloerkleed. Iemand draagt de broek en toch gebeurt er vanbinnen niets. De kinderen glijden via het badwater recht in de kist. We hakken een boom om, vinden de weg naar onszelf niet. Lades in commodes uit de living willen nooit meer dicht. Alle illusies binnen handbereik, visum en vlag; reizen onderweg naar niet ver weg. En daar blijven we tot net voor maandag. Op maandag buigt de wol zich om naar een strikt patroon. Het schaap heeft geen papier en voelt zich thuis. Zure pis bijt in de vroege ochtend zuiver water weg. Spijkerkopjes blijven steken in de muur tot de roest overgaat in het behang. Overeind snappen we, maar nooit verstaan. We spellen waanzin verkeerd, articuleren verlangen vanuit een verkeerd gat. dromen blijven ongeopende post. Sentiment verdwijnt door de gleuf. We gaan stil om met de werkelijkheid. Alleen de vlieg op het melkvelletje is willekeur. We kijken door donker glas naar het grijs van boven. We zeggen hemel, voelen massagraf.

De zorgelozen slapen goed. Wie bedacht de huizen wit en groot. De protagonisten uit de reisgids, zijn per toeval ook mijn ouders. Ik slaap met tien in bed, met teveel en voorgekauwd in brokjes. Ik kan gelukkig alles wat ik ken benoemen. En dan mag ik gaan. Ik koop en zie je dan pas graag. Doof je kern als ik in je overga. Dan zal ik niet wegkwijnen door de holtes van ons knoopsgat. Drukken verlangen vanuit een verkeerd gat. De wereld noemt nieuw. De eerste ander die zoek blijft mankeert ook hier. Ik heb de euforische aflevering niet uitgekeken. Als negatief van elkaar wandelen we door de tuin. We verlaten de kroeg en maken tijd voor de kinderen die nog leven Binnen de kaders aan de wand, dankzij de ontdekking wasverzachter. Aan de takken in een brein hangen koordjes met mooie plaatjes. Zoek een donzig vrolijk zangvogeltje voor een wip en een gladde kikker voor een bijt. Prik herinneringen door de kurk. Door het sleutelgat komt een zwarte iris door de dag. Een kind in de verte dat in onze slaap blijft mompelen. Op zoek naar het uur en advies. Niet weten hoe laat het is, uit de baan geslingerd. Na de spelletjes krijgen we cadeaus die vroeg of laat worden afgepakt. Het was om te lachen. De soep is warm, de zandbak leeg. Het gaat goed maar het is wat veel. Een jaar op garantie. Heel het moederlijf ligt in spasme in bad. We willen het denken dichter. We willen de twijfel lichter. We willen de plooien glad.

tekstframgent uit het onderzoek van Amélia Malfait

Beyza Taspinar 

Beyza Taspinar (°1997) werd geboren in Sint-Joost-ten-Node en groeide op in Schaarbeek. Van jongs af aan was ze al bezig met tekenen en schilderen. Na de kunsthumaniora beeldende kunst, studeerde ze een jaar interieurvormgeving maar koos uiteindelijk voor Vrije Kunsten aan Sint-Lukas Brussel, waar ze vorig jaar afstudeerde. Ze is ook al menig jaar lid van het Brusselse theaterplatform TransfoCollect. Als Belgische van Turkse origine is ze gefascineerd door de cultuur en geschiedenis van Turkije, door de positie van vrouw en man in de wereld en door de Griekse mythologie.

Haar praktijk is veelzijdig: ze zoekt haar vormen in beeldend werk, zang, performance en theater. Terugkerende elementen zijn kleine tekeningen op smartphone- of post-it formaat, melk en olijven. Beyza werkt steeds drietalig in het Nederlands, het Turks en het Engels.

In 2019 maakte ze de solovoorstelling 1³ onder de vleugels van TransfoCollect, met de steun van Divers en Jong (VGC Brussel). In 2022 won ze 1030 Got Talent met een zangsolo. Momenteel focust ze zich in haar werk op het thema hekserij en heksenvervolging en de sporen daarvan in de Belgische en Turkse cultuur.

I am… My brain is not… It’s just not…

This is where it all started.

Money. Klein of groot, veel of weinig. PARA PARA PARA.

In het begin probeerden we iets te geven terwijl we kregen. Maar blijkbaar werkte dat dus niet. Dan hebben we geprobeerd om metaal te gebruiken. STOP, KIJK. Daar begon het dus. This is where it all started.

Het is eigenlijk zoals een geboorte, een mirakel. Onmogelijk om te verlaten. En ik begrijp het, geloof me ik begrijp het, maar jullie willen mij niet begrijpen. Een groot ding staat op mij, achter mij eigenlijk alle kanten. Zij verlaat me niet, en ik verlaat haar niet.

Close your eyes and watch the darkness. It was a night like this one.

So dark, but I went to the window, opened it, and saw nothing. Until a little spark happened to cross my darkness. I tried to see what it was but it was so fast that I couldn’t even ask a question. Although, it left something on me. Its dust… The colourful dust happened to lay on my shoulders. If you listen closely to this dust you will hear all their secrets. You just need to use the right ingredients to be able to hear them. Garlic, an ear, milk, and a candle.

tekstframgent uit het onderzoek van Beyza Taspinar 

2021

Sinds september 2021 is de ploeg van Theater Antigone uitgebreid met twee nieuwe theatermakers: Atta Nasser en Amélia Malfait.

Atta Nasser 

- Now I’m Here

I come from no country, from no city, no tribe. I am the son of the road... all tongues and all prayers belong to me. But I belong to none of them - Amin Maalouf

Lang geleden kwamen mensen in koffiebars bij elkaar om verhalen te vertellen over het heden, het verleden en de toekomst. In koffiebars werd geschiedenis geschreven.

Deze voorstelling gaat over een man die alleen in koffiebars te vinden is. Op speelse wijze deelt hij zijn verhalen, herinneringen en Arabische koffie.

Op 7 en 8 januari 2021 speelde de voorstelling in Lagrange Points (Brussel). 

- Jerusalem

Atta Nasser, geboren in Jeruzalem, en Scarlet Tummers, geboren in Den Haag, ontmoeten elkaar op de scène in een zoektocht naar identiteit en zingeving. Ondanks hun verschillen en met hun overeenkomsten willen ze te weten komen wat geloof betekent, zowel binnen religieuze praktijken als in het dagelijkse leven. Het resultaat is een conversatie tussen twee makers die zichzelf, elkaar én het publiek willen confronteren met hun interpretatie van waar Jeruzalem voor staat.

“You can learn something from every person you meet. Every person knows something that you don’t know.” Vanuit dit standpunt proberen Scarlet Tummers en Atta Nasser elkaar te doorgronden. Wat is volgens hen het verschil tussen goed en slecht, waaruit ontstaat de drang om te geloven?

Jeruzalem is de bakermat van religie, van een aanhoudend conflict, maar het is ook een plek waar geleefd en gelachen wordt. Deze voorstelling staat dan ook symbool voor dat Jeruzalem, in al zijn facetten.

Jerusalem werd gecreëerd in het kader van de medeSTANders, een initiatief waarbij jonge makers een voorstelling uitwerken onder de vleugels van STAN. Zowel Scarlet Tummers als Atta Nasser hebben al een band met het gezelschap.

De voorstelling gaat volgend seizoen in première.

- Paint with People

Tijdens de lockdown herontdekte Atta zijn liefde voor tekenen en schilderen. Met het project Paint with people werkt hij samen met meer en minder geoefende schilders. Ze gaan in gesprek, leren van elkaar en beïnvloeden elkaars stijlen. Tijdens de Kunstzomer in juni opent Atta zijn atelier voor bezoekers en voor nieuwe medeschilders.

Kom naar de expo in onze foyer op zaterdag 18 en zondag 19 juni of zaterdag 25 en zondag 26 juni telkens van 14.00u tot 18.00u. Meer info over Kunstzomer Leiestreek vind je op hun website.

LUCKY LOBSTER

I am a lobster.
I live in an aquarium with other lobsters.

It is a small aquarium where I live.
And we are many.
We are living on top of each other.
And there is not a lot of space to move freely.
And every time one lobster tries to escape the aquarium,
the other lobsters bring it down.
Every time you try to escape,
the other lobsters bring you down.

It is hard to leave.
Hard to escape.

But I was a lucky lobster.
I could leave.
I could escape from my aquarium.
I escaped during the night.
Everyone was sleeping.
I was fast.
And I was young.

I escaped and I arrived at the ocean.
I swam deep.
I saw other fish and other free lobsters.
I talked to them.
And they told me a lot of beautiful lobster stories that I had never heard before.

I decided to go back to the aquarium
and share these beautiful stories with my lobster friends.

They made me feel guilty for leaving.
They didn’t listen to my stories.
And they never talked to me again.

So I decided to escape once more and to go back to the ocean.

And share some aquarium stories.
Stories that the ocean doesn’t know.

- Atta Nasser