Axelle Verkempinck (°1995) is een actrice en theatermaakster. Na drie jaar acteren te studeren aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, verhuisde ze naar Brussel, waar ze aan het RITCS in 2021 haar master theaterregie en schrijven behaalde. In haar eigen werk focust ze op de dialoog tussen het persoonlijke en het politieke, machtsstructuren en vrouwelijke identiteit. Haar afstudeervoorstelling ‘Save me a spot’ werd geselecteerd voor het festival Congolisation (KVS) in 2021. Ze werkt regelmatig in Nederland. In Amsterdam maakte ze de locatievoorstelling ‘Ode aan de weigering’ voor het Boslab Theaterfestival (2022) en momenteel werkt ze als regie assistente aan de voorstelling ‘Over dromen en luchtkastelen’ bij Theater Babel Rotterdam. Ook is ze betrokken bij verschillende participatieve theaterwerkingen zoals Magma, de Cie Tartaren,… en zoekt ze als theaterdocent naar een inclusievere benadering van kunstonderwijs.
Het was dinsdag toen mijn woede verdween. Haar kooi was plots leeg. Haar voederbakje onaangeroerd. Ze liet geen afscheidsbriefje achter. We kusten elkaar niet gedag. Het enige wat van haar overbleef waren een paar blauwe veren. Overal heb ik naar haar gezocht. Ik heb haar zelfs als vermist opgegeven bij de politie. Maandenlang was er geen spoor van haar te bekennen. Maar nu is ze terug en ze zegt dat ik haar nodig heb. Ze heeft gelijk. Sinds ze vertrok groeien er elke nacht twee blauwe vleugels uit mijn rug. Elke ochtend knip ik ze af en verstop ik ze in de hoop dat ze niet meer zullen terugkomen. Maar elke ochtend zijn ze er weer. Ze zegt dat ik niet bang moet zijn van mijn vleugels. Dat vleugels niks zijn om je over te schamen. Haar vleugels zijn piepklein. Maar de dingen die de wereld veranderen beginnen allemaal minuscuul. Een vlinder slaat met haar vleugels in het amazone woud en er raast een storm door Europa. Mijn woede slaat 80 keer met haar vleugels per seconde. Verwoest alles. Laat niks meer heel. Alles begint opnieuw.
Mijn woede is een vogel gaat over hoe dicht vrijheid en woede bij elkaar liggen. Over wat het betekent om vrouw te zijn, niet alleen in de wereld, maar in het complete vacuüm van de kosmos. Over hoe liefde voor ‘de ander’ het monopolie op lijden kan doorbreken. Over hoe woede soms een adelaar is en soms een kolibrie die net in je hand past.
