de mens van papier

Elk jaar staat bij Theater Antigone een groep niet-professionele spelers op de planken in een sociaal-artistieke productie. De kracht van het project schuilt in de sociale mix, in het feit dat mensen die mekaar normaalgesproken nooit zouden kennen, zich samen engageren in theater.

Dit jaar deden we een oproep naar de buitenwereld toe. We zochten gemotiveerde correspondenten die een schriftelijke verbintenis wilden aangaan met één van onze spelers. 37 deelnemers, 37 anonieme correspondenten, 17 kinderen en 17 senioren schreven elkaar maandenlang om de twee weken een brief.

Nieuwsgierig en vastbesloten elkaar te leren kennen, schreven ze trouw heen en weer over dagdagelijkse dingen, maar ook over levensdoelen, ideeën, overeenkomsten en verschillen in filosofie.

Het schrijven met een onbekende riep ook veel vragen op: Wie liegt? Wie geeft zich bloot? Wie heeft de macht in handen? Ben jij wel wie je beweert te zijn? Schrijf je me wel terug? En wat denk je van de ander?

"Deze morgen heb ik het openen van je brief nog wat uitgesteld. Dat doe ik soms nog met goede dingen, ze bewaren tot ik er echt tijd en aandacht aan kan besteden zonder gestoord te worden. Ik geniet van dat uitstel. Dan ga ik zitten aan tafel, met zes ramen die uitkijken op de tuin, die er nu, zo wild als ze is, prachtig uitziet." (citaat uit een brief)

Brieven móeten schrijven was een moeilijke evenwichtsoefening. Het was voor de deelnemers een hand reiken naar een onbekende, het was vluchten en thuiskomen - het was uit de anonimiteit treden of je er net dieper in nestelen. Het was verlangen, teleurstelling, herkenning, hoop en twijfel, maar ook onwaarschijnlijk spannend.

"Iemand leren kennen is een mission impossible maar dat staat niet in de weg dat die zoektocht naar die nooit gevonden oplossing een prikkelende uitdaging is. Misschien is deze zoektocht wel datgene dat het leven de moeite waard maakt om geleefd te worden." (citaat uit een brief)

Op basis van deze honderden pagina's inkt en papier, schreef Tom Dupont het verhaal De Mens van Papier. Het is een stuk dat gaat over ontmoetingen - toevallig of niet. De Mens van Papier is een ‘va-et-vient' van mensen gelijk gij en ik, hun nood aan contact en de hoopvolle verwachtingen die daar onvermijdelijk bij gecreëerd worden. De ontgoocheling ook, dat in deze moderne tijden van overcommunicatie de mens er eigenlijk niet minder eenzaam van wordt. Het gaat over onze zoektocht naar een evenwicht, naar de rust van het kunnen thuiskomen in een ander.

‘ik weete wie daj zit
gie zit de mens waar dak hjil min leven no verlangd i
tes gie dak moe in
en niemand anders'
(uit De Mens van Papier)