Woeste Hoogten

Voor de jonge Cathy belichamen Heathcliff en Edgar haar hele wereld. ‘Kies! Kies en neem vrede met uw keuze', dringt de meid Nelly aan. Heathcliff is de stille getuige. Hij zal Cathy met niemand delen, nooit. Hij verdwijnt zonder enkel spoor. Cathy wordt haast gek. Langzaam krabbelt zij overeind, en wordt gelukkig met Edgar. Dan duikt Heathcliff op, verteerd door wraak, sterker dan ooit, steenrijk en bereid zijn spel hard te spelen.

‘De roman leek altijd ongewoon, niet op zijn plaats, onverklaarbaar vreemd. En Emily Brontë was als persoonlijkheid al even onvergelijkbaar', schreef hoogleraar Michael Newton over Wuthering Heights. Het gepassioneerde verhaal over de eenzame ziel die pas compleet kan worden als hij opgaat in die van een geliefde bood ook de makers van Woeste Hoogten, rusteloze zielen genoeg stof tot inspiratie; de woeste natuur: krachtig, gewelddadig en mysterieus, en daarbinnen de beschaving, een weldadige cocon van verfijning, ontwikkeling en cultuur.

Floor Huygen en Jeroen Olyslaegers pakten een van de meest gelezen Engelse klassiekers aan en goten het in een krachtig theaterstuk voor vele leeftijden.

Woeste Hoogten werd in 2010 bekroond met een selectie voor het Theaterfestival en won de Gouden Krekel in de categorie "Meest indrukwekkende productie".

Uit de pers:
Het Parool: Dit is theater dat zich naar binnen vreet en niet meer loslaat.

De Standaard: Het natuurgeweld in Woeste Hoogten voedt de oerstrijd tussen hart en hoofd. Zelden zie je zo helder hoe tragisch ingewikkeld die is. Woeste Hoogten gaat dan ook niet zozeer over de keuze tussen hoofd en hart, maar over de spijtige dwang van die keuze. Cathy wil beide jongens, en waarom ook niet? Een knoop van alle tijden.

De Gelderlander: De twee enorme windturbines leveren een spectaculaire bijdrage aan zijn (Michiel Van Cauwelaert) bouwwerk, maar het echte vuurwerk komt vooral van de zes jonge acteurs. Hun energieke, haast ongeremde spel zorgt ervoor dat het drama je tot in elke vezel in je lijf raakt. Een opmerkelijke prestatie want geen enkel personage krijgt van Huygen een sympathieke karaktertrek mee. Toch sleuren ze je moeiteloos mee in hun drang naar zelfdestructie. Dat levert heftig en vooral fascinerend toneel op.

Knack: Olyslaegers hanteert een taal die mee de emoties van de hoofdpersonages vertolkt: een taal van ingehouden passie. Zijn woorden lijken hitsige veulens in een strak tuig. Regisseuse Floor Huygen is er verdraaid goed in geslaagd om Olyslaegers' partituur in adembenemend theater om te zetten. Met dank aan de onverschrokkenheid en de overgave van haar acteursploeg. Die imponerende spelprestaties worden door het ruwe decor van Michiel Van Cauwelaert geschraagd.

De Morgen: Van puber tot gepensioneerde: er is geen verhaal dat zo bekend en universeel is als dat van de verscheurende liefde en dat is ook de grote kracht van deze voorstelling, die zich uitstrekt over de leeftijdsgrenzen heen.