Life/Reset

Ze is jong en alleen. Een lerares Frans. Ze ontwaakt, wast zich, ontbijt, gaat naar het werk, ontspant zich. Dat doet ze allemaal alleen. Ze heeft bijna geen contact met andere mensen.

Elke avond komt ze thuis en volgt ze hetzelfde ritueel.
Elke avond zit ze voor haar computer en vlucht in een virtuele wereld.
Welke droom jaagt ze na in het pixel universum van Second Life?
Wat doet ze als ze zichzelf elders heruitvindt?
Verdraagt ze de realiteit nog, die bij elke terugkeer harder, eenzamer en ondraaglijker wordt?

Dat zwijgzame meisje en de werkelijk ingenieuze scenografie van Life/Reset doen u balanceren op de rand van reële en virtuele werelden, pakken u vast en laten u - ook lang na de voorstelling - niet meer los.

Fabrice Murgia kwam op het idee voor de voorstelling toen hij op een avond op de trein zat. Hij zag tientallen vensters, verlicht door computerschermen. Dat beeld trof hem omdat er een soort van eenzaamheid van uitstraalde. Hij vroeg zich af of al die mensen achter die ruiten misschien dezelfde dingen hadden beleefd die dag, of ze het geluk en het verdriet van die dag deelden met anderen via hun computer, of ze tegelijk wel tijd maken om te praten met hun buren.